دانستنى‌هائى از زهر زنبور عسل

 

زهر زنبور داراى اسید فرمیک، اسید هیدرولیک اسیدار توفسفریک، هیستامین، کلین، تریپتوفان، سولفور، آثارى از کلسیم و مس و مقدارى فسفات منیزیم است که خواص درمانى زهر را مربوط به آن مى‌دانند برخى هم وجود اسیدهاى فرّار در زهر را درمان‌کننده به حساب مى‌آورند.

افراد سالم 10-15 نیش را تحمل مى‌کنند با آن که درد، سوزش، ورم و التهاب موضعى پیش مى‌آید ولى گزش 200-300 زنبور باعث پیدایش ناراحتى قلبى و مسمومیت مى‌گردد

و اگر تعدادشان نزدیک به 500 برسد فلج دستگاه تنفسى و احتمالاً مرگ پیش مى‌آید.

زهر زنبور عسل ممکن است بر بیمارى‌هاى چندى (روماتیسم، مالاریا، گواتر، گواتر اگزوفتالمى، نورالژى و درد اعصاب، نوریت و آماس اعصاب، برخى بیمارى‌هاى چشم مانند ایریدوسیکلت عنبیه ( iribocylitis\-irits ) اثر مطلوب و نافع داشته باشد و برعکس برخى را زیان دهد.

 

محل گزش باید با آب و صابون شسته شود.

زیر نظر پزشک متخصص 

نیش زنبور را که در محل باقى مى‌ماند لازم است بیرون آورد تا زهر وارد بدن گردد.

روز اول یک عدد - دوم دو عدد - سوم سه عدد... دهم ده عدد زنبور انتخاب مى‌شود تا گزش را انجام دهد و این مرحله‌ى اول درمان است. بعد روزهاى 15-14-13-12-11 (پنج روز) استراحت کرده و دوره‌ى دوم به طول شش هفته شروع مى‌شود که در آن 140-150 زنبور گزیدگى به وجود خواهد آمد و اگر درمان پدید نیامد ادامه‌ى آن لازم نیست ولى در هر صورت باید کلیه‌ى معالجات تحت نظر پزشک انجام گیرد. زیرا موارد حساس ممکن است خطراتى به وجود آورد. زهر زنبور را مى‌توان با عناصرى (پارافین - اسید سالسیلیک یا...) مخلوط کرده به صورت مرهم به کار برد یا به شکل بخور آن را به بیمار رساند.

زنبورزدگانى که با زهر زنبور ناسازگارند بنابر عقیده‌ى برخى باید بلافاصله نیش زنبور را از محل بیرون آورده آن را مکید و بعد کمپرس کرد و به آن آب سرد زد و پیاز به آن محل مالید. مالیدن برگ جعفرى، نعناع، سرکه، آب آهک، پرمنگنات، عسل و یا... در محل پس از خارج ساختن نیش نافع است و خوراندن عسل نیز نافع است.

موضوع قابل توجه درمان کسانى است که واکنش شدیدى به گزش زنبور عسل دارند به ویژه اگر علایم دیررس باشد که مهم است و به نظر دکتر جیمز بارنارد که در آکادمى آمریکایى آلرژى بیان داشته است عکس‌العمل‌هاى دیررس ممکن است بدون درمان بماند.

به اشخاص حساس به حشرات باید آموخت که در صورت فوریت، به خود آدرنالین تزریق نمایند (درمان آدرنالین، زیرجلدى یا داخل عروقى است) یا آنتى هیستامین خوراکى یا تزریقى و گاهى استروئید اکسیژن به کار برده مى‌شود (مقدارى تزریق آدرنالین 5 و 22 و گاهى بیشتر لازم است).