عسل و بیمارى دیابت
عسل و بیمارى دیابت
زیر نظر متخصص
بیمارى دیابت بر اثر تنبلى و اختلال غدۀ لوزالمعده ( Pancreas ) به وجود مى آید.
زیرا انسولین هورمون مهم در ذخیره و سوخت و متابولیسم قندهاى بدن به مقدار لازم تولید نمى‌شود. بنابراین، بدن نمى‌تواند از مواد قندى استفاده لازم را ببرد و مازاد آن را از راه ادرار دفع مى‌کند. به همین علت آن، ادرار بیماران دیابتى شیرین است. در این باره اسمدلى و بِک ( Beck و Smedley ) اعتقاد دارند که بیمارى دیابت نتیجۀ سفت و التهاب غدۀ لوزالمعده ( Pancreas ) است که در نتیجۀ مصرف زیاد مواد قندى مصنوعى و نشاسته و روغن‌هاى مایع پارافینى و نمک به وجود مى‌آید.
همچنین کمبود گلوکز را یکى از مهمترین نشانه‌هاى بیمارى دیابت دانسته‌اند. گلوکز در کبد ذخیره مى‌شود و مهمترین منبع انرژى بدن به حساب مى‌آید گلوکز همان قند انگور است. بیمار دیابتى در استفاده از مواد قندى ناتوان است. نیز بیمار دیابتى در سوختن روغن‌هاى بدن ناتوان شده که در نتیجه، اسیدهاى ستِونى Aceton در بدن مبتلا زیاد مى‌شود.
مصرف انسولین بیمار را به حالت تعادل بر مى‌گرداند، مواد قندى را به گلیکوژن تبدیل مى‌کند و در جذب قند انگور به بافت‌ها کمک مى‌کند، زیرا انسولین براى درمان دیابت یک حلقۀ اتصال است نه وسیله اى براى درمان دیابت.
استفاده از آن کارى بسیار دشوار است زیرا باید در جدول زمانى خاص و به اندازه‌هاى متناسب با نوع غذا و گلوکز به بدن تزریق شود. بنابراین، هر دارویى که از دهان وارد بدن و جایگزین انسولین مى‌شود، بسیار ارزشمند است. تحمل رژیم‌هاى غذایى که بیماران دیابتى را از خوردن مواد قندى تا آخر عمر منع مى‌کند، بسیار دشوار و طاقت‌فرسا است.
اگر بیمار دیابتى بتواند با مصرف عسل، گلوکز را به دست آورد و به مصرف انرژى مورد نیاز بدن خود برساند، بسیار باارزش خواهد بود. در این مورد شواهدى وجود دارد که صحت تأثیر مثبت عسل را به اثبات مى‌رساند. عسل و شکر معمولى در ساختار شیمیایى خود و میزان تأثیرشان بر بیماران دیابتى بسیار متفاوتند.
شکر معمولى در بدن به گلیکوژن تبدیل مى‌گردد، اما عسل از دو قند انگور و قند میوه ساخته شده است. بین قند انگور و قند میوه تفاوت بسیار است که این دو قند،درصد بالایى از قندهاى اصلى عسل را تشکیل مى‌دهند. (این دو قند تقریباً حدود 70% مجموع قندهاى عسل را تشکیل مى‌دهند.)
در این زمینه، منکوفسکى1 آزمایش‌هایى را روى سگ‌ها انجام داده است. او با درآوردن لوزالمعده این حیوانات ثابت کرد: با این‌که کبد آنها نمى‌تواند گلوکز را از گلیکوژن تولید کند، ولى مى‌تواند آن را از قند میوه بدست آورد. همچنین کریج ثابت کرده که تزریق قند میوه به ورید بیماران دیابتى درصد قند در خون را بالا نمى‌برد، مگر به مقدار ناچیز و اگر بتواند، آن را در کبد ذخیره مى‌کند. سایجى Seige ثابت کرده تولید قند میوه در ارگانیسم بدن (سوختن + \تولید گلیکوژن) آسان‌تر است حتى اگر فرد مبتلا به بیمارى دیابت باشد.
تجارب زیادى که آموس و روت ( Amoss ، Rute )، بفزنر2 و دیگران انجام داده‌اند این بوده که تحمل قند میوه و متابولیسم آن در ارگانیسم بیماران دیابتى به مراتب بهتر است از تحمل ماده‌هاى شیرین دیگر به ویژه از قند انگور (گلوکز). بنابراین، ریزگا به بیماران دیابتى در جدول رژیم‌هاى غذایى خود به خوردن عسل طبیعى توصیه فراوان مى‌کند.
کخ3 و بوم‌گارتن تأکید مى‌کنند: «تزریق قند میوه در ورید سیاهرگى در صد قند خون را بالا نمى‌برد مگر به مقدار ناچیز و در مقایسه با تزریق گلوکز در ورید قند میوه، مقدار قند خون را زیاد بالا نمى‌برد و نیز اگر محلول‌هاى عسلى به ورید تزریق شود درصد قند خون نیز پایین مى‌آید.
آزمایشاتى را که دانشمندانى مانند کیلیان و توبیاش از دانشگاه فرانکفورت انجام دادند در قالب این سؤال مطرح بود که: آیا بیماران دیابتى مى‌توانند عسل را به عنوان جایگزین شکر مصرف نمایند؟ در این آزمایشات، مقدارى مساوى از عسل و قند انگور به افراد سالم و بیماران دیابتى داده شد. این آزمایش نشان داد که قند خون در حین مصرف قند انگور بالاتر و در مدتى طولانى‌تر تأثیرگذارتر است تا این که عسل بخورند. همچنین این آزمایش ثابت کرده است که اختلاف قند خون اختلافى آشکار و روشن است. علاوه بر این که این آزمایش از خطا به دور بوده است، جاى هیچ گونه بحث و مناقشه‌اى را باقى نمى‌گذارد. بیماران دیابتى که روزانه به طور متعارف مقدارى از قند خون خود را از راه ادرار دفع مى‌کنند.
با مصرفعسل این مقدار قند هیچ وقت فزونى نمى‌یابد. این دو دانشمند همچنین ثابت کردند که اگر بیماران دیابتى روزانه 20 گرم عسل (صبح) و 20 گرم (بعد از ظهر) بخورند هیچ تغییرى در انسولین آنها دیده نخواهد شد و یا تأثیرى بر سطح قند خون آنها نخواهد داشت. این دو دانشمند تأکید کردند، عسل تابستانى که از شهد گلها تهیه شده است براى بیماران دیابتى بسیار عالى و مفید است. اما چون در زمستان زنبور از شکر معمولى براى تولید عسل استفاده مى‌کند، عسل زمستانى را براى بیماران دیابتى مناسب ندانسته‌اند.
استراوس و روزنفیلد تأکید دارند که قند میوه و سایر مواد قندى که از تجزیۀ قند میوه به دست مى‌آیند مانند دکسترین و ملزیتوز (دو ملکول قند میوه + \یک ملکول قند انگور)، بیماران دیابتى مى‌توانند بیشتر از گلوکز، آن را تحمل کنند، نیز همان تأثیر مثبت را نزد آنها دارد. منکوفسکى هنگام آزمایش بر روى سگ‌ها به این نتیجه رسیده است که عسل اثرى مثبت و بسیار مفید در درمان اسیدى شدن و سمیّت خون ( Acetonemia ) دارد، زیرا اسیدى شدن و سمیّت خون براى بیمارى دیابت بسیار خطرناک است.
اما فون‌نوردن دانشمند مشهور در سال 1898 م در کتاب خود مى‌گوید: «براى درمان بیمارى دیابت از قند میوه استفاده شود.» زیرا این قند براى هیپوگلیسمى و بیهوشى و اغماى ناشى از آن بسیار بازدارنده است.
شاید قدیمى‌ترین درمان به وسیلۀ عسل به نام پزشک روسى ا. داویدوف1 در سال 1915 م ثبت شده است.
او مى‌گوید: «عسل طبیعى براى بیماران دیابتى ضرورى است، علاوه بر این که ماده اى شیرین و خوش‌مزه است، اگر به رژیم غذایى آنها اضافه شود بهتر مى‌تواند نیازهاى قندى آنها را بر آورده کند تا این که به مواد قندى غیرطبیعى زیانمند روى آورند.
«وى افزود: «تحقیقات ثابت کرده‌اند که عسل مانع سمىّ شدن خون در اثر سِتونى شدن در اثر اجسام سِتونى در خون و کاهش میزان قند در ادرار مبتلایان به دیابت است یعنى درصد قند انگور را در ادرار بیماران قندى پایین مى‌آورد.»
پروفسور واتیو ( Vatev )2 مطالعاتى در بارۀ تأثیر عسل بر سیر بیمارى کودکانى که به دیابت مبتلا بودند، انجام داده است. در این مطالعات، تأثیر عسل براى او ثابت شده به طورى که هر گونه بحث و نقدى را در این مورد نمى‌پذیرفت.
او توانست 36 کودک مبتلا به دیابت را درمان کند. روش او به این صورت بود که: روزانه قبل از هر وعدۀ غذایى سه قاشق چاى‌خورى عسل را به آنها مى‌داد.
در امریکا1 ، دکتر مریک از ایالت (اوهایو) و گوس از منطقه ( Middel Perry ) با موفقیتشان در درمان بیمارى دیابت به وسیلۀ عسل شهرت یافتند.
پروفسور جیورجى (کاشف ویتامین ج) مقاله‌اى دربارۀ‌ى استفاده از Succinicacid در درمان بیماران دیابتى منتشر کرده است. این نکته بیانگر این است که وى علاوه بر اسیدهاى آلى مانند؛ اسید گلوکونیک، اسید مالیک، اسید لاکتیک، اسید فرمیک، اسید سیتریک، اسید بوتریک، اسید فسفریک، اسید پروگلوتامیک، اسید اکسالیک به همراه اسید سوکسینیک در درمان بیمارى دیابت؛ اشاره‌اى به نقش اسیدهاى موجود در عسل براى درمان بیمارى دیابت دارد. به نظر مى‌رسد که این اسیدها از سمّى شدن خون در اثر تشکیل مواد سِتونى درخون جلوگیرى مى‌کند.
طبق دستاوردهاى نوین علمى به دست آمده: عسل حاوى ماده‌اى است که در تعادل انسولین بدن بسیار تأثیرگذار است.
قند عسل، قند میوه (فروکتوز) است. در این باره، إیوریش بیماران دیابتى را به خوردن عسل به ویژه (عسل ویتامین‌دار شده) که در انستیتو تحقیقاتى ویتامینها در مسکو تهیه شده، توصیه مى‌نماید. عسل اثر سودمند خود را در درمان بیمارى دیابت ثابت کرده است.
در این زمینه، به بیماران دیابتى توصیه مى‌شود که به دستورات دانشمندان و پزشکان معروف عمل کنند.
عسل را بخورند و به شرطى که عسل صد در صد طبیعى و خالص غنى شده از ویتامین‌هاى B1 و pp و ویتامین G باشد و همچنین مطمئن باشند که زنبورها از گلها و میوه‌ها براى تولید عسل استفاده کرده‌اند نه شکر معمولى. زیرا ثابت شده این گونه عسل‌هاى یاد شده تأثیر بسیار خوبى در متابولیسم مواد قندى در ارگانیسم مبتلایان به دیابت دارند.
