برّه موم و خواص درمانى آن
برّه موم یک مادۀ رزینى (صمغى) چسبناک است که زنبور عسل آن را از روى گیاهان خاصى جمع‌آورى مى‌کند و از آن معمولاً براى به‌هم چسباندن اجزاى داخلى کندو استفاده مى‌کند.
نام برّه موم (ProPolis) از (pro) (یونانى) به معنى «در جلوى» و (Polis) (یونانى) به معنى «شهر» است.
به طور ساده برّه موم ماده‌اى است که زنبورهاى عسل از آن براى مستحکم کردن و درزگیرى شهر خودشان استفاده مى‌کنند. زنبورها همچنین دیواره‌هاى داخلى حجرات 6 ضلعى مومى را قبل از قرار دادن تخم یا شهد در آنها با لایه‌ى نازکى از برّه موم که حاوى آنتى‌بیوتیک‌هاى طبیعى است و جمعیت را از خطر ابتلا به بیمارى‌هاى باکتریایى و قارچى دور نگه مى‌دارد پوشش مى‌دهند.
مشهور است که برّه موم قابلیت التیام زخم‌ها را دارد و از این فرآورده‌ها به عنوان عوامل ضدعفونى‌کننده‌ى طبیعى یاد شده استفاده مى‌کنند و ادعا مى‌شود که استفاده از خمیردندان برّه موم، در برخى اختلالات پوستى، افزایش مقاومت بدن در مقابل بیمارى‌هاى عمومى، درد ناشى از زخم‌هاى معده، عفونت‌هاى جزئى و اختلالات قارچى پوست، مؤثر است.
مصریان باستان، خواص برّه‌موم را شناخته بودند و از آن براى مومیایى کردن مردگان خود بر حسب روش بسیار پیشرفته‌اى سود مى‌بردند.
یونانى‌ها که کلمۀ پروپولیس از آنها گرفته شده، آن را براى مصارف خارجى جمع‌آورى کرده و از این عصاره براى ترمیم زخم‌هاى خود استفاده مى‌کردند. این کاربرد بعدها توسط بوعلى‌سینا درکتاب قانون براى‌درمان زخم‌هایى که توسط نوک نیزه ایجاد مى‌شد مطرح شد.
در آداب و سنن مردمى گرجى‌ها در قرون وسطى، برّه‌موم براى مالیدن به ناف نوزاد و برق‌انداختن اسباب‌بازى‌هاى چوبى کودکان بکار مى‌رفت. یک رسالۀ پزشکى گرجى که از قرن هفدهم باقیمانده است، از برّه‌موم به عنوان داروى سل (هموپتیزى) به شرط آن که هر روز سه قطعه در سه وعده مصرف شود نام مى‌برد.
گرجى‌ها همچنین از برّه‌موم براى درمان کرم‌خوردگى‌هاى دندان نیز استفاده مى‌کردند. آنها روى دندان‌هاى بیمار، مخلوطى از عسل، روغن زیتون و برّه‌موم در مقادیر مساوى بکار مى‌بردند. کمى نزدیکتر به دوران معاصر، هنگامى که در اواخر قرن گذشته جنگ بین انگلیسى‌ها و بوئرها در آفریقا جنوبى در گرفت، برّه‌موم براى ضدعفونى زخم‌ها بکار مى‌رفت. مخلوط معروف برّه‌موم و وازلین در همین زمان تهیه شد.
