از عسل مى‌توان به عنوان یک ماده ضدعفونى‌کننده‌ى زخم‌ها به ویژه زخم‌هاى دهان و گلو استفاده کرد. این خاصیت عسل معلول وجود چهار عامل ضدعفونى‌کننده فوق‌الذکر در عسل است.
این خاصیت در گلها و داروهاى حیات‌بخش نهفته است که هنوز معلومات ما با اطلاعات وسیعى که از داروهاى گیاهى داریم نسبت به آن ناچیز است، جالب این که دانشمندان از طریق تجربه به این حقیقت رسیده‌اند که زنبوران به هنگام ساختن عسل آن چنان ماهرانه عمل مى‌کنند که به سراغ تمام گیاهان طبى و گل‌هاى شفابخش مى‌روند و عوامل مؤثر آنها را گرفته و به بهترین وجهى به ما عطا مى‌نمایند.
عده‌اى به غلط تصور کرده‌اند که زنبور شیره‌ى گل را مکیده و بعد قى مى‌نمایند و از این جهت آن را یک غذاى برگشته و مرده و تهوع‌آور مى‌دانند، این عقیده جز یک فکر غلط و نسنجیده نیست و به هیچ وجه حقیقت ندارد. زیرا عسل از معده زنبور خارج نمى‌شود و هضم شده نیست بلکه غذایى است که براى هضم آماده شده است، یعنى قندهاى مرکب گل به صورت قند انگور و قند توت که آماده براى جذب مى‌باشد تبدیل مى‌شود و در حقیقت همان عملى است که بزاق انجام مى‌دهد نه معده و از این جهت قند عسل براى مبتلایان به دیابت ضررى ندارد و این بیماران مى‌توانند بر حسب مزاج عسل میل نمایند.
از طرف دیگر عسل یک جسم نوینى است که مرکب از قسمت‌هاى زنده‌ى گیاهى نه فضولات آنها است. دانشمندان براى عسل، خواص بسیارى ذکر کرده‌اند که جنبه‌ى درمانى و هم پیشگیرى و نیروبخش دارد.
عسل داراى 75% مواد قندى، 5% در صد مواد سفیده‌اى و 2% مواد چربى است و از این رو ثابت مى‌شود که عسل یکى از غذاهاى نیروبخش است.
