نکته‌هاى شنیدنى از عسل 1

* عدّه‌اى عقیده دارند که جوانان به علت زیاد بودن گلوکز فسفات عسل ، نباید در خوردنش افراط کنند ولى پیران مى‌توانند به دلخواه خود مقدار آن را برگزینند.

* هیچ میکروبى و هیچ‌گونه قارچى نمى‌تواند در عسل رشد و تولیدمثل کند. علت این‌که باکترى‌ها نمى‌توانند درعسل رشد کنند وجود مقدار زیادى پتاسیم در آن است زیرا پتاسیم جاذب‌الرطوبه بوده و بدین‌وسیله از باکترى‌ها سلب حیات مى‌نماید.

* با آن‌که با اغلب شیرینى‌ها مى‌شود سرکه ساخت عسل به زودى دست از ترکیب خود بر نمى‌دارد و تهیه‌ى سرکه از عسل سخت است.

* علاوه بر این‌که عسل به علت داشتن پتاسیم اجازه‌ى رشد و تکثیر به میکروب‌ها نمى‌دهد داراى مقدارى مواد ضدعفونى‌کننده مانند اسید فرمیک نیز هست. پس عسل داراى خاصیت بازدارنده از رشد میکروب را دارد و هم میکروب‌کش است.

* میکروب‌ها به‌طور متفاوت، بعضى به سرعت و برخى با مدت بیشتر در عسل کشته مى‌شوند مثلاً میکروب حصبه پس از 8 ساعت و میکروب‌هائى که در ریه عوارض بیشترى به وجود مى‌آورد پس از چهار روز و میکروب‌هاى تولیدکننده‌ى آماس صفاق (پریتونیت) و ذات‌الجنب و اسهال خونى پس از دو ساعت مى‌میرند.

* عسل هرگز فاسد نمى‌شود و هیچ‌گاه ویتامین‌هاى خود را از دست نمى‌دهد در صورتى که سبزیجات به سرعت بسیارى از ویتامین‌ها به خصوص ویتامین ث خود را از دست مى‌دهند.

* هنوز بشر نتوانسته است در آزمایشگاه عسل بسازد.

* دارویى که سرخ‌پوستان براى درمان آسم به کار مى‌بردند چنین بود: یک تخم‌مرغ را در ظرفى از شیشه قرار داده آب لیمو بر آن مى‌ریختند بعد از 12 ساعت پوست تخم را جدا کرده معادل زرده و سفیده، به آن عسل اضافه مى‌کردند و به وسیله‌ى آتش آن را جوشانده و همین‌که سفت مى‌شد برداشته روزانه یک قاشق چاى‌خورى صبح و یک قاشق چاى‌خورى شب از آن مى‌خوردند.

* در عسل ممکن است گرده‌هاى طبیعى و دست نخورده و تغییر نیافته و بقایاى زنبور عسل و مواد معدنى نیز یافت شود.

مواد معدنى عسل

 

عسل 13 میلى‌گرم فسفر، 4 میلى‌گرم کلسیم، 7% میلى‌گرم آهن در بر دارد و همچنین مواد معدنى دیگرى از جمله پتاسیم، ید، منیزیم، سرب، مس، سولفور، نیکل، روى، سدیم، در آن موجود مى‌باشد. این مواد معدنى بلافاصله وارد جریان خون مى‌شوند؛ و آهن بیمارى کم‌خونى، فسفر و کلسیم، بیمارى‌هاى استخوان و ریهرا معالجه مى‌نمایند. از مواد آلى: صمغ، پولن، اسید لاکتیک، اسید فورمیک، اسید سیتریک، اسید تاتاریک را مى‌توان نام برد.

بدیهى است که میزان و ارزش مواد غذایى و معدنى عسل بستگى کامل با گل‌هاى محلى دارد و عسل‌هاى کوهستانى از عسل‌هایى که در مزارع بدست مى‌آیند بهتر است.

در اثر تشعشع خورشید که از گل‌ها منعکس‌مى شود قندهاى آنها اثر عجیبى در رشد و ایجاد نیرو دارند زیرا قندهاى مواد غذایى، عناصر زنده‌اى هستند، با ویتامین‌هاى A - E - K ،تؤام بوده و آثارى از ویتامین‌هاى C - B - A - P (5 میلى‌گرم) و ویتامین 2 B دارند و نیز داراى آلکالوئیدهاى شفابخشى هستند که در گل‌ها وجود دارد و حتى عده‌اى از دانشمندان حدس وجود هورمون‌هایى را در عسل زده‌اند.

عسل یک غذاى مفید براى اطفال است زیرا تمام مایحتاج غذایى را به‌طور طبیعى دارد و قند آن براى هر سنى مناسب است و سرشار از گرانبهاترین مواد حیاتى است، تمام ویتامین‌ها و فلزات را دارد. ویتامین‌ها و فلزاتى که در گل پرورش یافته و در امان خورشید تربیت شده‌اند.

عسل یک غذاى زنده‌ کننده سالخوردگان و رشددهنده خردسالان مى‌باشد.

دو تن از دانشمندان روسى کشف نموده‌اند که عسل داراى تأثیر فوق‌العاده‌اى در رشد مى‌باشد و اثر مهمى در حیات انسان دارد و معتقدند که عسل براى رشد تمام اعضا مفید است.

اجسام زنده‌اى راکه عسل همراه خود به بدن انسان مى‌برد سبب شده است که این ماده غذایى به سایر مواد قندى رجحان زیاد پیدا نماید.

ارزش درمانى عسل فوق‌العاده اهمیت دارد. در درجه اول اسید فرمیک است که زنبور آن را براى حفظ عسل از فساد به آن اضافه مى‌کند این ماده ضدعفونى‌کننده‌ى طبیعى ضررى ندارد و ضد روماتیسم است و در عین حال نیرو بخش مى‌باشد. نکته مهم دیگر این که براى رسیدن به خواص درمانى و بهداشتى عسل نباید هرگز عسل را حرارت دهند و به صورت نپخته درمیان غذاهاى دیگر استفاده کنند، بعضى معتقدند تعبیر قرآن به شراب نوشیدنى در مورد عسل به همین نکته اشاره دارد که آن را باید نوشید؛ مخصوصاً براى مزاج‌هاى خشک.

عسل را باید در جاى خشک و خنک نگهدارى کرد و از قرار دادن آن در محل‌هاى مرطوب مانند سردابها باید خوددارى کرد همچنین نگهدارى عسل در ظروف مسى درست نیست و باعث ترشیدگى آن خواهد شد. بهترین راه نگهدارى عسل، ریختن آن در ظروف بلورى و سفالى است و این روش مى‌تواند مدت‌ها عسل را سالم نگه دارد و قابلیت مصرف آن را حفظ کند.

در قرآن از عسل به عنوان یک داروى شفابخش نام برده شده است. در حدیثى از پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم نقل مى‌نماید که آن حضرت فرمود: عسل هزار و یک خاصیت دارد و هزار و یک درد را شفا مى‌دهد و نیز در حدیث وارد است که هر کس بخواهد شفا پیدا کند باید صبح ناشتا عسل را با آب مخلوط کرده و بنوشد.

عسل یکى از غذاهاى نیروبخش

 

 از عسل مى‌توان به عنوان یک ماده ضدعفونى‌کننده‌ى زخم‌ها به ویژه زخم‌هاى دهان و گلو استفاده کرد. این خاصیت عسل معلول وجود چهار عامل ضدعفونى‌کننده فوق‌الذکر در عسل است.

این خاصیت در گل‌ها و داروهاى حیات‌بخش نهفته است که هنوز معلومات ما با اطلاعات وسیعى که از داروهاى گیاهى داریم نسبت به آن ناچیز است، جالب این که دانشمندان از طریق تجربه به این حقیقت رسیده‌اند که زنبوران به هنگام ساختن عسل آن چنان ماهرانه عمل مى‌کنند که به سراغ تمام گیاهان طبى و گل‌هاى شفابخش مى‌روند و عوامل مؤثر آنها را گرفته و به بهترین وجهى به ما عطا مى‌نمایند.

عده‌اى به غلط تصور کرده‌اند که زنبور شیره‌ى گل را مکیده و بعد قى مى‌نمایند و از این جهت آن را یک غذاى برگشته و مرده و تهوع‌آور مى‌دانند، این عقیده جز یک فکر غلط و نسنجیده نیست و به هیچ وجه حقیقت ندارد. زیرا عسل از معده زنبور خارج نمى‌شود و هضم شده نیست بلکه غذایى است که براى هضم آماده شده است، یعنى قندهاى مرکب گل به صورت قند انگور و قند توت که آماده براى جذب مى‌باشد تبدیل مى‌شود و در حقیقت همان عملى است که بزاق انجام مى‌دهد نه معده و از این جهت قند عسل براى مبتلایان به دیابت ضررى ندارد و این بیماران مى‌توانند بر حسب مزاج عسل میل نمایند.

از طرف دیگر عسل یک جسم نوینى است که مرکب از قسمت‌هاى زنده‌ى گیاهى نه فضولات آن‌ها است. دانشمندان براى عسل، خواص بسیارى ذکر کرده‌اند که جنبه‌ى درمانى و هم پیشگیرى و نیروبخش دارد.

عسل داراى 75% مواد قندى، 5% در صد مواد سفیده‌اى و 2% مواد چربى است و از این رو ثابت مى‌شود که عسل یکى از غذاهاى نیروبخش است.

عسل معجزه خداوند

 

جالب این‌که زنبورشناسان مى‌گویند زنبور عسل براى رفع گرسنگى خود کافى است که دو یا سه گل را بمکد، در حالى که در هر ساعت به طور متوسط روى 250 گل مى‌نشیند و کیلومترها راه مى‌رود و آنقدر پرکار است که در مدت عمر کوتاهش هر یک از آن‌ها مقدار زیادى عسل تولید مى‌کند، به هر حال این تلاش و فعالیت چشمگیر او دلیل این است که او تنها براى خود کار نمى‌کند بلکه آنچنان که قرآن مى‌گوید «لِلنَّاس»، براى همه انسان‌ها تلاش مى‌کند.

نکتۀ بسیار مهم این‌که اگر مردم ماهیت عسل را خوب بشناسند و بى‌جهت هر نوع عسلى را به تقلبى بودن محکوم نکنند و به‌طور صحیح عسل را وارد تغذیه‌ى روزانه خود بکنند، بى‌تردید عسل به عنوان یک مکمل غذایى بسیار پرارزش موجب رفع بسیارى از کمبودهاى مواد غذایى آنها مى‌شود لذا با مصرف روزانه و مناسب عسل مى‌توان از بروز بسیارى از بیمارى‌هاى ناشى از سوءتغذیه جلوگیرى کرد. عسل علاوه بر این‌که مى‌تواند به عنوان یک مکمل بسیار مفید، کمبودهاى غذایى متعددى را برطرف کند، در برخى از بیمارى‌ها مى‌تواند به عنوان دارو و در برخى موارد به عنوان یک کمک دارو مورد استفاده قرار گیرد.

عسل هیچگاه فاسد نمى‌شود و همیشه مى‌توانید به سلامت آن اطمینان داشته باشید چنانچه عسل‌هایى که در مقبره فراعنه‌ى مصر پیدا کرده‌اند پس از چندین هزار سال خراب نشده بودند از آن جهت که زنبور عسل به آن یک ماده ضد عفونى‌کننده‌یى طبیعى مى‌افزاید که ضرر و زیان مواد ضدعفونى‌کننده شیمیایى را ندارد.

این ماده ضدعفونى، ضدعفونى‌کننده اسید فرمیک نام دارد. ولى علاوه بر آن عسل‌هاى کوهستانى یک ماده ضدمیکروبى دیگرى هم دارند که میکروب‌ها را نابود مى‌کند و میکروب‌هایى که در شربت غلیظ رشد نمى‌کنند نمى‌توانند وارد عسل شوند این عامل پر ارزش ماده رادیو اکتیو است بنابراین غلظت بالا، تشعشع رادیواکتیو، آنتى‌بیوتیک‌ها و آنزیم‌هاى موجود در عسل، از این ماده یک محیط سترون و ضد حیات مى‌سازند و به دلیل امکان عدم رشد و تکثیر و زنده ماندن عوامل فاسدکننده عسل رسیده یک ماده‌ى فاسد نشدنى است که تا مدت نامعلوم سالم مى‌ماند.

عسل همچنین قابلیت از بین بردن هر نوع قارچى را دارد. بنابراین عسل رسیده از فساد توسط انواع مخمر و کپک در امان است.

راجع به عسل و زنبور عسل همانطور که خداوند فرموده تفکر کنیم

 

 

تحلیل جایگاه عسل در چشم‌انداز معارف اسلامى و طب نوین

 

تحلیل جایگاه عسل در چشم‌انداز معارف اسلامى و طب نوین

قرآن عظیم مى‌فرماید: ثُمَّ کُلِی مِنْ کُلِّ الثَّمَرٰاتِ

اولاً آن‌چنان است که مى‌توان ادعا کرد کل ثمرات، شفاى کل امراض بوده و درمان اکثر بیمارى‌هاى دنیا را مى‌توان در تمام گیاهان عالم یافت.

ثانیاً، در قرآن عظیم ذکر شده است که عسل بر همه‌ى دردها شفاست ولى حقیقت این است که عسل فراهم شده از کل ثمرات، یک شراب مختلف الوانه (رنگارنگ) است که سر آمد تمام نوشیدنى‌هاى شفادهنده محسوب مى‌شود. و این قدرت آنقدر در نهاد عسل به ودیعت وجود دارد که نبى اکرم صلى الله علیه و آله و سلم فرمودند: هر کس با توجه به آنچه قرآن دربارۀ شفادهندگى تذکر داده است عسل تناول کند، از هفتاد و هفت بیمارى در امان است.

گل، قسمتى از گیاه است که به نور خورشید بیش از سایر قسمت‌هاى گیاه بستگى و علاقه دارد و به سوى او مى‌رود و به عشق مى‌شکفد و باز مى‌شود و اشعه‌ى او را در خود منعکس مى‌سازد و نیز به همین جهت است که رنگین به رنگ‌هاى مختلف مى‌شود و ذخایرى از نیروى کهربایى آفتاب را در خود دارد.

عجب این که سوره مبارکه‌ى نحل از سوره‌هاى مکى است و مى‌دانیم در منطقه‌ى مکه نه گل و گیاهى وجود دارد و نه زنبوران عسل، ولى قرآن با این دقت و ظرافت از آن سخن مى‌گوید و با تعبیر جالبى مانند یَخْرُجُ مِنْ بُطُونِهٰا شَرٰابٌ مُخْتَلِفٌ أَلْوٰانُهُ یعنى از درون زنبورها مایعى خارج مى‌شود به رنگ‌هاى مختلف، به ریزه‌کارى‌هاى ساختن عسل نیز اشاره کرده است.

رنگ عسل بر حسب این که زنبور بر چه گل و ثمره‌اى نشسته و از آن بهره‌گیرى کرده تفاوت مى‌کند، به همین جهت در بعضى مواقع قهوه‌اى تیره و گاهى نقره‌اى سفید و گاهى بى‌رنگ یا زردرنگ و گاهى شفاف، زمانى تیره و یا زرد طلایى، زمانى خرمایى و حتى گاهى مایل به سیاهى است.

این تنوع رنگ‌ها علاوه بر این که گویاى تنوع سرچشمه‌هاى بدست آوردن عسل است، تنوعى براى ذوق‌هاو عسل‌ها نیز محسوب مى‌شود زیرا امروز ثابت شده است که رنگ غذا در تحریک اشتهاى انسان بسیار مؤثر است؛ قدیمى‌ها، گویا این مسأله روانى را شناخته بودند غذاهاى خود را با زعفران و زردچوبه و رنگ‌هاى دیگر رنگین مى‌ساختند تا از این طریق میهمانانشان را به خوردن غذا ترغیب نمایند.

در دنیا هیچ غذایى به‌اندازه عسل سرشار از عوامل غذایى نیست و به اندازه‌ى عسل نیروهاى مغناطیسى و تشعشعات رادیو اکتیو ندارد.

زنبوران عسل معمولاً از ماده قندى مخصوصى که در ریشه‌ى گل‌ها قرار داده شده است مى‌مکند و آن را جمع‌آورى مى‌کنند ولى زنبورشناسان مى‌گویند کار زنبورها تنها استفاده از این ماده‌ى قندى بن گل‌ها نیست بلکه احیاناً از تخمدان گل‌ها و دمبرگ و میوه‌ها نیز استفاده مى‌کنند که قرآن از همه‌ى این‌ها تعبیر به «مِنْ کُلَّ الثَّمرات» همه‌ى میوه‌ها کرده است.

جمله‌ى عجیبى که از مترلینگ دانشمند زیست‌شناس نقل شده اهمیت تعبیر قرآن را آشکار مى‌سازد؛ آنجا که مى‌گوید: همین امروز اگر زنبور عسل اعم از وحشى و اهلى از بین بروند یکصدهزار نوع از گیاهان و گل‌ها و میوه‌هاى ما از بین خواهد رفت؛ و از کجا که اصولاً تمدن ما از بین نرود؟ زیرا نقش زنبورهاى عسل در جابه‌جا کردن گرده‌هاى نر گل‌ها و بارور کردن گیاهان ماده و به دنبال آن پرورش یافتن میوه‌ها آنقدر عظیم است که بعضى از دانشمندان حتى آن را از عسل‌سازى زنبورها هم مهمتر مى‌دانند.

در حقیقت آنچه زنبورهاى عسل از آن مى‌خورند، بالقوه انواع میوه‌هایى است که به کمک آن‌ها عسل شکل مى‌گیرد؛ با این حال چه پرمعناست کلمه «کُلِّ الثَّمَرٰاتِ».