خواص فیزیکى و ترکیبات برّه‌موم

 

رنگ برّه‌موم قهوه‌اى است. البته ممکن است برّه‌موم تمام رنگ را که بین زرد تا سیاه هستند به خود بگیرد که غالباً انعکاس قرمز یا سبزى نیز دارد. این رنگ بر حسب محل بدست آمدن آن تغییر مى‌کند.

 

برّه‌موم داراى بوى تندى است که مخلوطى از بوى صمغ، موم، عسل و وانیل مى‌باشد. برّه‌موم تبریزى بوى شدید جوانه‌هاى این درخت را به همراه دارد.

طعم آن نیز مخصوص است. هنگامى که برّه‌موم را مى‌جوید، باید مراقب باشید که آن را به خوبى با بزاق دهان مخلوط کنید تا بخوبى مخلوط و یکدست شود. شکل ظاهرى آن به تدریج حالت یک آدامس را به خود مى‌گیرد ولى در اوایل جویدن آن کمى ناخوشایند است. زیرا برّه‌موم به مدت چند لحظه به دندان‌ها مى‌چسبد. ولى این حالت به زودى از بین مى‌رود. طعم آن ابتدا شدید است، ولى به تدریج که عناصر فعالۀ آن آزاد مى‌شوند، ملایم‌تر مى‌شود. تقریباً پس از نیم ساعت جویدن، احساس سوزش ملایمى روى زبان ایجاد مى‌شود. در این حالت مى‌توان برّه‌موم را بلعیده یا بیرون انداخت. ولى این جویدن طولانى است که به خواص برّه‌موم امکان تظاهر را مى‌دهد.

شکل ظاهرى آن بر حسب درجۀ حرارت فرق مى‌کند. مثلاً در دماى پایین (کمتر از 10 درجه) سخت و شکننده بوده ولى با افزایش حرارت در 35 درجه نرم و چسبنده شده و در حدود 65 درجه ذوب مى‌شود.

برّه‌موم در آب غیرمحلول است ولى در الکل حل مى‌شود.

در عصاره‌هاى الکلى جوانۀ تبریزى و قان، همان ترکیباتى را مى‌توان یافت که در برّه‌موم با غلظت مشابهى وجود دارد. بنابراین، تجزیۀ شیمیایى برّه‌موم، ریشه و محل بدست آمدن آن را از طریق مواد مشترکى که با برخى از جوانه‌ها دارد مشخص مى‌سازد. با این حال، هنوز ترکیبات شیمیایى برّه‌موم بخوبى شناخته نشده‌اند زیرا مدت کوتاهى است که به این ماده توجه مى‌شود. از طریق روش محلول، توانسته‌اند حدود 20 عنصر را که اکثر آنها از نوع فلاونوئید بوده و نشان‌دهندۀ خواص آنتى بیوتیکى برّه‌موم هستند شناسایى کنند.

برّه‌موم بطور کلى از مواد زیر تشکیل شده است:

55 درصد عناصر رزینى.

30 درصد موم.

10 درصد عناصر مختلف.

5 درصد گردۀ گل.

 

 آنتى‌بیوتیکى طبیعى

برّه‌موم یک آنتى‌بیوتیک طبیعى است، این جمله ثمرۀ تحقیقات و آزمایشات بسیارى را که در تمام دنیا در مدت 30 سال انجام شده بیان مى‌کند. دانشمندان بسیارى از کشورها در تمام زمینه‌ها درست مثل این که روى گهوارۀ نوزادى خم شده باشند، روى دستگاه‌هاى خود خم شده و از این همه حیات و غناى باورنکردنى متعجب شده‌اند.

باید گفت برّه‌موم چیزهاى زیادى براى به تحیّر و تعجب انسان در خود دارد.

برّه‌موم داراى خواص ضد باکتریو استاتیک بوده و اثر ضد میکروبى بسیار مؤثرى از خود بر جاى مى‌گذارد. این فعالیت ضد میکروبى روى میکروب‌هاى بیمارى‌زاى متعددى آزمایش شده و در تمام موارد رشد آنها را متوقف ساخته است. باکترى‌هایى نظیر استافیلوکوکوس اورِاوس، استافیلوکوکوس آلبوس، استرپتوکوکوس فوکالیس، استرپتوکوکوس همولیتیکوس، سالمونلا تى‌جى، ساکارومیس سروس، باکتریوم کولى، باسیلوس سوبتیلیس، کاندیدا آلبیکانس، پروتئوس و ولگاریس.

این پدیده خود گویاى همه چیز است. اگر آنتى‌بیوگرامى (منحنى تأثیرات آنتى‌بیوتیکى برّه‌موم) از برّه‌موم تهیه کنیم، در مى‌یابیم که باکترى‌هایى که منشأ بیمارى‌هاى زیادى هستند (استافیلوکوک‌ها، استرپتوکوک‌ها و غیره) تقریباً همان حساسیتى را در مقابل آن از خود نشان مى‌دهند که در برابر عناصر آنتى‌بیوتیکى نظیر پنى‌سیلین، استرپتومایسین، کلرامفنیکل و غیره ظاهر مى‌سازند.

برّه‌موم داراى چندین عنصر آنتى‌بیوتیک طبیعى فلاونوئیدى مى‌باشد. فلاون اصلى، گالانژین (ترى هیدروکسى فلاون) است که در جوانه‌هاى تبریزى نیز مى‌توان آن را یافت. اینها مواد طبیعى هستند. زیرا برخلاف آنتى بیوتیک‌ها، برّه‌موم «بیمارى‌هاى طبى» ایجاد نمى‌کند. به صورت بسیار طبیعى از بدن دفع شده و دفع آن هیچ گونه اختلالى در کبد و کلیه‌ها به وجود نمى‌آورد و تأثیر سویى نیز بر فلور (محیط انواع میکروب‌ها) روده‌اى نمى‌گذارد.

برّه‌موم واقعاً یکى از عجیب‌ترین محصولات کندو است و در دوران ما که مصرف بیش از حد داروها شایع است (خصوصاً آنتى‌بیوتیک‌ها)، این ماده باید در تمام داروخانه‌هاى خانوادگى حضور داشته باشد.

 

در طول جنگ دوم جهانى، براى درمان عفونت خونى یا قانقاریا، یعنى بیمارى‌هایى که بسیار خطرناک و در صورت عدم درمان سریع و قاطع، مرگ‌آور بودند، از آنتى‌بیوتیک‌ها در مقادیرى که امروزه به نظر ما ضعیف است استفاده مى‌کردند در حالى که به سختى چندده‌هزار واحد آنتى‌بیوتیک بکار مى‌رفت. اما امروزه براى یک آنژین ساده چندین میلیون واحد آنتى‌بیوتیک تجویز مى‌شود!!...

انسان مسیر صحیح خود را گم کرده است. او میراثى را که در طول نسل‌هاى گذشته به وى منتقل شده فراموش کرده و بى‌وقفه به آسیب زدن به بدن خود با استفادۀ غلط از داروهاى بیشمار که براى خوابیدن، نخوابیدن، چاق شدن، لاغر شدن و غیره اختراع کرده ادامه مى‌دهد. او بیش از حد از ملیّن‌ها، مدرّها، آرام‌بخش‌ها و متأسفانه از آنتى‌بیوتیک‌ها تنها به خاطر یک کلمۀ آرى یا نه، استفاده مى‌کند. هنگامى که به مشکلاتى که اعضاى دفعى بدن باید براى دفع این مواد متحمل شوند پى مى‌بریم، نمى‌فهمیم که چرا این «سلاح مطلق» علیه میکروب‌ها مثل دوران قدیم تنها در رابطه با بیمارى‌هاى خطرناک مصرف نمى‌شود.