کندوى زنبورعسل
دانستنى‌هاى کندوى زنبورعسل
کندو را باید جایى گذارد که هنگام پرواز، زنبوران به سر و صورت مردم نخورند یعنى یا بر بلندى حداکثر دومترى باشد یا دو طرفشان طورى باشد که به بالا بیایند و پرواز کنند یا در فاصله‌اى از دیوار باغ باشند که هنگام بیرون رفتن از باغ صاحب زنبور، ارتفاع گرفته باشند.
کندو باید جایى باشد که باد و طوفان واردش نشود بلکه اگر سوراخش به طرف شرق یا جنوب باشد که آفتاب در آن بتابد نیکوست.
زنبوران ممکن است به بیمارى‌هاى: اسهال، ناخوشى‌هاى روده و جرب زنبور مبتلا شوند.
صاحب زنبور اگر دید کنار سوراخ یا دیوار کندو چندین زنبور مرده است باید بداند که از سرما مرده‌اند ولیکن اگر تعدادى زنبوران در وسط کندو افتاده‌اند و تعدادى هم هستند که نمى‌توانند پرواز کنند و عده‌اى هم خارج شده بر زمین نشسته و قدرت پرواز ندارند باید آن کندو را با دود گوگرد از بین برد تا به کندوهاى دیگر سرایت ننماید.
هر چه جمعیت کندو بیشتر باشد نسبت برداشت عسل در زمستان کمتر است زیرا جمعیت، آنان را گرم مى‌کند و کالرى غذائى کمترى لازم دارند.
کسانى که زمستان به جاى عسل، شربت شکر یا قند جهت زنبوران مى‌گذارند و
حاضرند عسل خوبى به دست نیاورند باید یک کیلو و نیم قند در یک لیتر آب بریزند (هیچ‌وقت نباید آنها را جوشاند).
براى تحریک ملکه جهت تخم‌گذارى، عسل آبکى خوب است (عسلى که در آب گرم حل شود) به نسبت آب نصفِ عسل.
کسانى‌که مى‌خواهند عسل بیشتر و بهترى بردارند اگر در نقاط گرم و معتدل‌اند بلافاصله پس از بهار کندو را به سردسیر مى‌برند و سرد سیرى‌ها به گرمسیر ولى همیشه باید فاصله‌ى دو نقطه بیشتر از هفت کیلومتر باشد و در غیر این صورت بسیارى زنبوران به جاى اول بر مى‌گردند و تلف مى‌شوند.
کندو را نباید ناگهان در جاى پر از گل گذارد زیرا ناگهان زنبوران بدون بررسى محیط به سر و کله‌ى گلها مى‌ریزند و براى مراجعت راه را گم مى‌کنند از این رو بهتر است اوایل گل‌دهى منطقه، کندو را به آنجا برده تا آشنائى تدریجى و بهترى به عمل آید. کندو را باید غروب بست و هرچه سوراخ دارد گرفت و عسلش را خالى نمود و اگر لق‌لق مى‌کند آن را سفت کرد و در محل جدید هم صبح زود آن را گذارد (البته یک نقطه‌ى کندو باید توسط تور گرفته شود تا نفس کشى باشد) بیمارى‌هاى نوزادان زنبور عسل به دو دسته‌ى قارچى و باکترى تقسیم مى‌شود.
موش، انواعى از زنبورها، برخى شب پره‌ها، سوسکى مخصوص و مورچه از دشمنان زنبوران عسل هستند.
ملکه در هر سوراخ از 3 تا 7 و حتى 24 تخم مى‌گذارد و گاهى ملکه مى‌تواند روزانه سه‌هزار تخم و در سال در حدود یکصد و پنجاه هزار تخم بگذارد که طول هر یک آنها 1/3-1/5 میلیمتر است.
وزن هر هزاروپانصد تخم برابر وزن ملکه است و اگر روزانه سه‌هزار تخم بگذارد دو برابر وزن خودش تخم گذاشته و این از عجایب آفرینش خداوند بدیع است.
سوراخ‌هاى کوچکتر از پنج میلیمتر کندو را زنبوران به وسیله‌ى عسل و بزرگتر را با موم مسدود مى‌سازند. خانه‌سازى زنبوران بیشتر در شب انجام مى‌گیرد.
هر زنبور روزانه روى چند گل مى‌نشیند و روزانه به طور متوسط ده مرتبه پرواز مى‌کند و با این محاسبه با پرواز نزدیک به چهارهزار کارگر روزانه در حدود سیصد میلیون (/ 300/000/000) گل تلقیح یا گرده افشانى مى‌گردد و این امر بهخصوص در باغات گلابى و سیب اهمیت فراوانى دارد (در زراعت صیفى مانند خربزه، طالبى، گرمک، هندوانه، خیار و کدو نیز زنبور عسل رل مهمى دارد).
زنبور عسل اگر بخواهد یک کیلو عسل از گل شبدر به دست آورد باید روى بیست میلیون گل شبدر بنشیند ولى از اقاقیا دو میلیون و از اسپرس پنج میلیون و 180 هزار مرتبه کیسه‌ى عسل خود را خالى و پر مى‌کند.
موم نباید در ظرف‌هاى مسى یا آهنى ریخته شود زیرا رنگ زرد موم خاکسترى مى‌شود.
